ارائه مدلی برای دانش افزایی سازمانی در سازمان‌های آموزشی

هدف پژوهش حاضر ارائه الگویی به منظور دانش­افزایی سازمانی در سازمان­های آموزشی بود. روش پژوهش توصیفی با هدف کاربردی می­باشد. جامعه آماری مدیران، معاونان و کارشناسان سازمان­های آموزشی غیردولتی شهرستان لاهیجان به تعداد 1980 نفر بودند که براساس جدول کرجسی و مورگان 268 نفر به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. جمع­آوری داده ها از طریق پرسشنامه­های: اعتماد سازمانی مک آلیستر (1995)، فناوری اطلاعات لیو و همکاران (2013)، یادگیری سازمانی دونات و پابلو (2015)، یادگیری سازمانی یو و همکاران (2013)، فناوری اطلاعات لیو و همکاران (2013)، تسهیم دانش فیلیس و همکاران (2000)، دانش­افزایی سازمانی از پرسشنامه­ لی و چوی (2003) انجام شد و برای متغیرهای قابلیت حل مسئله و توسعه حرفه ای از پرسشنامه­های محقق ساخته استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از  تحلیل عاملی وفن مدل­یابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار  SMART PLSاستفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که تأثیر تسهیم دانش، یادگیری سازمانی، جذب دانش و قابلیت حل مسأله بر دانش­افزایی سازمانی مثبت و معنادار است. تأثیر یادگیری سازمانی، جذب دانش و قابلیت حل مسأله بر تسهیم دانش مثبت و معنادار است. تأثیر یادگیری سازمانی،  اعتماد، فناوری اطلاعات، توسعه حرفه­ای و رهبری دانش بر جذب دانش مثبت و معنادار است. اما تأثیر قابلیت حل مسأله بر جذب دانش معنادار نیست.  تأثیر  اعتماد، فناوری اطلاعات و توسعه حرفه­ای بر قابلیت حل مسأله مثبت و معنادار است. اما تأثیر رهبری دانش بر قابلیت حل مسأله معنادار نیست. در مجموع نتایج نقش متغیرهای اعتماد، فناوری اطلاعات، رهبری دانش، توسعه حرفه­ای، یادگیری سازمانی، جذب دانش، قابلیت حل مسأله و تسهیم دانش در دانش­افزایی سازمانی را مورد تأیید قرار می­دهد و بر این اساس الگویی برای دانش افزایی سازمانی در سازمان­های آموزشی ارائه گردید.